Της Μαρίας Τσιρώνη
(Απόσπασμα από την ομιλία της στην εκδήλωση του Μ.Ε.Σ. Καρυωτών Λάρισας «Τα θεμέλειά μου στα βουνά – δεκαετία του ’40»)
Φθινόπωρο 1940. Στο μικρό ορεινό χωριό μας η ζωή κινείται με τον αργό ρυθμό των εποχών που σημαδεύονται πότε πότε από τις γιορτάδες των αγίων. Ο Οκτώβρης καταλήγει στη γιορτή του Αγ. Δημητρίου που ορίζει το τέλος του καλοκαιριού. Καμιά φορά ωστόσο, ο άγιος φθάνει ντυμένος με τη σύντομη επάνοδο της καλοκαιρίας “το μικρό καλοκαιράκι του Αη Δημήτρη”(όπως και τώρα) μια τελευταία χρυσαφιά αναλαμπή προτού ο χειμώνας κλειδαμπαρώσει τους χωριανούς στα σπίτια τους. Μια τέτοια ανάπαυλα έφερε και ο Οκτώβρης του ’40 και οι χωριανοί επωφελήθηκαν για να συνάξουν την φθινοπωρινή σοδειά. Τα παιδιά μάζευαν καρύδια, οι άνδρες ξεδιάλεγαν σταφύλια, κεχριμπάρι και αμέθυστο - για να φτιάξουν το κρασί. Οι γυναίκες αποθήκευαν τα φασόλια, το καλαμπόκι, τα κρεμμύδια. Ας είναι συγχωρεμένοι όλοι τους. Εκεί που πήγαν να έχουν τα χέρια τους τα ροζιασμένα από τη δουλειά, γεμάτα με τους γλυκούς καρπούς των κόπων τους.
Στις 28 του Οκτώβρη, το ψευτοκαλόκαιρο του Αη Δημήτρη είχε χαθεί και μολυβένια σύννεφα κάλυπταν τις πλακόστρωτες στέγες των σπιτιών του χωριού μας. Ξεμοναχιασμένος και μεγαλόπρεπος ήταν ο κόσμος που αντίκριζε κάθε χωριανός από το παράθυρό του. Πίσω του ψηλά, πάνωθέ του, ορθώνονταν ο Όλυμπος. Στα δυτικά η Οξυά έριχνε νωρίς το απόγευμα τη σκιά της και μπροστά του ο ευλογημένος κάμπος. Οι φωνές των χωριανών ταξίδευαν χιλιόμετρα στην ατμόσφαιρα κι όποτε βαδίζανε στα ορεινά μονοπάτια, ένοιωθαν βλέμματα να τους παρατηρούν από ψηλά, από χαμηλά, από παντού. Παρά την απεραντοσύνη του κόσμου, κάτω από τον ουρανό τους, οι χωριανοί ήξεραν πως ό,τι έκαναν κάποιοι άλλοι το παρατηρούσαν και το αφουγκράζονταν.
Εκείνο το πρωινό λοιπόν, οι καμπάνες της εκκλησιάς χτυπούσαν ασταμάτητα. Οι χωροφύλακες, ο αγροφύλακας, και άλλοι πολλοί, έτρεχαν στα χωράφια να ειδοποιήσουν τους ανθρώπους. «Πόλεμος», γενική επιστράτευση, πόλεμος» φώναζαν από μακριά. Όλοι φωνάζανε και υποστηρίζανε τι πρέπει να κάνουν σταματώντας κάθε τόσο να ακούσουν και τους άλλους. Έπρεπε να φύγουν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Είχαν να βαδίσουν και 6 ώρες για να φθάσουν στην Ελασσόνα γιατί δρόμος δεν υπήρχε.
Συγκεντρώθηκαν όλοι στ’ αλώνια και ξεκίνησαν. Από παντού ακούγονταν φωνές, κλάματα, μαζί κι ευχές. “Η παναγιά μαζί σας” “Να μας γράφετε”, «Θα σας περιμένουμε»
Τα νιάτα δεν κάνουνε συμβιβασμούς. Τραβούνε τη μάσκα του τρόμου από το σκιάχτρο του θανάτου. Του δίνουν της πίστης τους την ηδύ.
Μπρούσκο η πίστη για την πατρίδα, για την λευτεριά, για τον άνθρωπο.
Τις επόμενες μέρες οι γυναίκες πήγαιναν στα ξωκλήσια να ανάψουν τα καντήλια και να προσευχηθούν για να γυρίσουν γρήγορα οι αγαπημένοι τους. Στην Καρυά μας παρακολουθούσαν τα διεθνή γεγονότα με κομμένη ανάσα. Οι χαρμόσυνες ειδήσεις από το μέτωπο γέμιζαν υπερηφάνεια στους κατοίκους.
Όμως πώς να παρηγορηθείς με τις τυμπανοκρουσίες για τις δικές μας νίκες στο Αλβανικό μέτωπο, όταν ο Χίτλερ αλλού θριαμβεύει? Τι τάχα επιφυλάσσει το μέλλον? Εξ άλλου πολύ γρήγορα έφθασαν και τα άσχημα νέα για τους πρώτους νεκρούς.
Φονευθέντες στο Αλβανικό μέτωπο :
- Γκόλτσος Δημήτριος του Χρ.,
- Κατσίβελος Κων/νος του Γεωρ.,
- Κατσίβελος Αστέριος του Ελ.,
- Χατζής Νικόλαος του Γεωργ.,
- Γκούρος Δημήτριος του Νικ.,
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!!!!!!!!
( απόσπασμα από την ομιλία μου σε εκδήλωση του ΜΕΣΚαρυωτών Λάρισας "Τα θεμέλειά μου στα βουνά, δεκαετία του 40 )
Στην φωτογραφία του Γ. Σερλέτη, Τα παιδιά παρελαύνουν με υπερηφάνεια στο κατεστραμμένο χωριό μας !!!
📰 Ειδήσεις από Τύρναβο, Αμπελώνα και Νομό Λάρισας
Η καθημερινή σας ενημέρωση με αξιοπιστία και τοπικό ενδιαφέρον.
