Γράφει ο Παναγιώτης Τεζαψίδης - Σύντομη περιγραφή του ταξιδιού:
Το Magic Bus ξεκινούσε από το Λονδίνο και ακολουθούσε το μυθικό hippie trail, περνούσε στο Άμστερνταμ και από εκεί μέσω Γερμανίας, Αυστρίας και Γιουγκοσλαβίας, περνούσε από την Ελλάδα (Θεσσαλονίκη και Καβάλα), μετά Κωνσταντινούπολη και μετά Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία και έφτανε στο Κατμαντού του Νεπάλ.
Λόγω των πολέμων, τα σύνορα άνοιγαν και έκλειναν συνεχώς, οπότε ο πιο σωστός τρόπος ήταν να κάνεις τις διαδρομές χωριστά πολλές φορές με άλλες τοπικές εταιρείες, το εισιτήριο όμως ήταν το ίδιο, γιατί οι εταιρείες αυτές συνεργάζονταν με το Magic Bus.
Θεσσαλονίκη – Κατμαντού κόστιζε περίπου 6.000 δραχμές, δηλαδή κάπου 120 δολάρια, 450 δολάρια με τα σημερινά δεδoμένα. Τα γραφεία του ήταν στην οδό Τσιμισκή σε μια είσοδο μέσα, δίπλα στον Τερκενλή, μαζί με ένα φωτογραφείο που είχε ειδίκευση στις φωτογραφίες παρελάσεων.
Με την επικράτηση του Χομεϊνί στο Ιράν, άλλες φορές το δρομολόγιο γινόταν και άλλες όχι. Δηλαδή αγόραζες εισιτήριο και δεν ήξερες αν θα ταξιδέψεις. Στο κομμάτι της Ευρώπης όλα τα δρομολόγια γίνονταν κανονικά, αλλά από την Κωνσταντινούπολη και μετά δεν ήξερες τι να περιμένεις.
Εγώ όταν το έκανα, το Αφγανιστάν ήταν κλειστό οπότε η διαδρομή έγινε από Ιράν για Πακιστάν και από εκεί για Ινδία.
Το λεωφορείο είχε 3 οδηγούς οπότε μπορούσε να κινείται συνεχώς με μόνες στάσεις για φαγητό και ξεμούδιασμα. Στο Ιράν και το Πακιστάν κάναμε και στάσεις για ύπνο σε τρισάθλιους ξενώνες ή στο πάτωμα με υπνόσακους.
Βίζα Τουρκίας (τότε ήθελε βίζα) πήρα από την Ελλάδα και Ιράν (ήταν εύκολη, παρ’όλο που μόλις είχε επικρατήσει η ισλαμική δημοκρατία ) από την Κωνσταντινούπολη. Πακιστανική και Ινδική από την Τεχεράνη, του Νεπάλ από το Δελχί.
Κοίτα να δεις τώρα τι έπαιξε εκείνη τη χρονιά. Επειδή το Magic Bus ήταν μεν νόμιμο, αλλά είχε κατηγορηθεί ότι μετέφερε ναρκωτικά, είχε προβλήματα να περνάει από τις χώρες της τότε ΕΟΚ, τα σύνορα ακόμα δεν ήταν ελεύθερα και οι αστυνομίες ζητούσαν χιλιάδες χαρτιά για να κάνουν τη ζωή των οδηγών και των επιβατών δύσκολη. Οι διοργανωτές λοιπόν προτιμούσαν να πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη μέσω των ανατολικών χωρών, δηλαδή Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία, που δεν έδιναν δεκάρα για τους χίπις αφού όλοι λαδώνονταν με λίγα τσιγάρα. Στα σύνορα λοιπόν, η αστυνομία και τα τελωνεία ήταν μιλημένα και με ένα μηδαμινό μπαξίσι το λεωφορείο περνούσε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Ήταν τότε λοιπόν κάτι ξεχασμένοι Γερμανοί χίπις - γιατί πόσο χιπις μπορούσε κάποιος να είναι στα 80's πχια! - που ερχόταν στην Ελλάδα κάθε Αύγουστο και περνούσαν και τον Σεπτέμβριο κατασκηνώνοντας ελεύθερα τη Χαλκιδική. Αυτοί λοιπόν κάθε χρόνο αγόραζαν ένα μεταχειρισμένο λεωφορείο-σαράβαλο από τη Γερμανία, έφταναν στη Σάρτη της Χαλκιδικής – τότε ένας παρθένος παράδεισος με ονειρεμένες απάτητες παραλίες– περνούσαν όλο το Σεπτέμβριο εκεί σαν πρωτόπλαστοι και από κει ξεκινούσαν τον Οκτώβριο για την Κωνσταντινούπολη πολλές φορές ανταγωνιζόμενοι το Magic Bus που πήγαινε μέσω Βουλγαρίας και με τη μισή τιμή.
Μέσα στο λεωφορείο της μαϊμούς ο γάμος: Κούνιες, αιώρες, χασίς, κιθάρες, η θεία μου η χίπισσα, ζε κομπραν ριεν. Φτάνοντας στο Νεπάλ πουλούσαν το λεωφορείο και την άλλη χρονιά άντε πάλι τα ίδια. Το λεωφορείο bon pour l'orient. Στην αρχή πουλούσε. Επειδή όμως στο Νεπάλ οδηγούν ανάποδα σαν τους Άγγλους, κάποια στιγμή τα λεωφορεία δεν μπορούσαν να πουληθούν εύκολα, οπότε γρήγορα εγκατέλειψαν την ιδέα. Μέχρι τότε όμως, κάθε Οκτώβριο, η Σάρτη μεταμορφωνόταν σε μια μικρή Γκόα, αφού έφταναν εκεί πολλά νέα παιδιά απ’όλη την Ευρώπη μιλημένα για να πάρουν το λεωφορείο για το Νεπάλ.
Εγώ λοιπόν, πήρα το λεωφορείο αυτό από τη Σάρτη, από κει Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Βαν, Ταυρίδα, Τεχεράνη όπου έμεινα μια βδομάδα περιμένοντας το κανονικό Magic Bus που ξεκινούσε από το Λονδίνο και βγάζοντας και τις βίζες που χρειαζόμουν. Το κανονικό Magic Bus όμως το άφησαν να πάει μέχρι την Quetta του Πακιστάν και το γύρισαν πίσω. Εμείς όλοι κατεβήκαμε και μας παράτησαν σύξυλους, ένα παρδαλό πλήθος μέσα σε ημιάγριους Πακιστανούς. Και με τον Τσιβιλίκα με τη βελέντζα και την κουδούνα. Από κει με τοπικό λεωφορείο στη Λαχώρη και από εκεί Ινδία με μύρια προβλήματα, τέλος πάντων φτάσαμε.
Οι διαδρομές δύσκολες, οι δρόμοι δεν ήταν καλοί τότε, όλο στροφές, οι ντόπιοι δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικοί, αντίθετα με σήμερα, αλλά δεν μας δημιούργησαν προβλήματα. Στο μόνο μέρος που πραγματικά κινδυνέψαμε ήταν η ανατολική Τουρκία, όπου στα κουρδοχώρια μας την είχαν στημένη και μας πετούσαν πέτρες. Ήταν η εποχή που στην Τουρκία επικρατούσε ένας ακήρυχτος εμφύλιος με δεκάδες νεκρούς καθημερινά και εμείς ήμασταν εκεί λίγο καιρό μετά το πραξικόπημα του Εβρέν. Με το που περάσαμε τα σύνορα των Κήπων, έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Αυτό το τόλμημα ήταν το έναυσμα για μια ζωή γεμάτη ταξίδια.
Μετά από αυτό το ταξίδι, κάμποσοι μήνες στην Ινδία και στο Πακιστάν.
Και αργότερα στη βόρεια και στη νότια Αμερική και στη Μέση Ανατολή. Ειδικά στη Νότια Αμερική, 9 μήνες, Βραζιλία, Παραγουάη, Αργεντινή, Ουρουγουάη και Χιλή. Κρατούσα ημερολόγιο και έχω ακόμα όλες τις λεπτομέρειες.
Στη Μέση Ανατολή, θυμάμαι που πέρασα την γέφυρα Allenby από Ιορδανία στο Ισραήλ, ακόμα δεν είχαν αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον - εν μέσω πολέμων και με διανυκτέρευση σε αποθήκη στην Ιεριχώ, όπου με περιμάζεψε οικογένεια Παλαιστινίων και με φιλοξένησε στο σπίτι της.
Ή πάνω σε μια πανάθλια αμαξοστοιχία στο Σουδάν από το Ουάντι Χάλφα μέχρι το Χαρτούμ με 48 βαθμούς και πιο πριν σε μια άλλη παρόμοια στο Μαρόκο, χωρίς τζάμια στα παράθυρα με ξύλινα βαγόνια που διαλύονταν! Σε εκείνο το ταξίδι πέρασα πάνω σε φορτηγό όλη τη Δυτική Σαχάρα με πόλεμο τότε και έφτασα στη Μαυριτανία χωρίς λεφτά. Τα λεφτά ήρθαν μετρητά σε φάκελο με την UTA την μόνη εταιρεία που πετούσε τότε από το Παρίσι και έτσι μπόρεσα να επιστρέψω. Κάποια στιγμή μπορεί να γράψω και για αυτό το ταξίδι. Με τον πιλότο που μου τα έφερε έχουμε κρατήσει τη φιλία μας μέχρι σήμερα.
Πέρασαν τα χρόνια με ατέλειωτες διαδρομές με λεωφορεία της συμφοράς, διανυκτερεύσεις σε απερίγραπτους ξενώνες, κοινόβια και καθηλωμένα τρένα, ολοήμερες αναμονές σε σύνορα, αναποδιές και έκτακτες καταστάσεις, πόλεμους και θεομηνίες, αλλά και υπέροχες εμπειρίες και γνωριμίες και φιλίες που κράτησαν δεκαετίες.
Πάντα με ένα σακίδιο, ένα γουόκμαν και μια φτηνή φωτογραφική μηχανή.
Και όπου έπαιρνε, έμπαινε σφήνα και ένα ας πούμε πολυτελές ξενοδοχείο, μια πισίνα στη Σαχάρα, ένα σούπερ εστιατόριο στο Καράτσι. Πολυτέλειες πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα τα δικά μου τότε.
Με την εμπειρία του ταξιδιώτη και όχι του τουρίστα και με την απόλυτη ικανοποίηση του ότι το χόμπι έγινε αργότερα επάγγελμα.
Και της διαφοράς του να θέλεις να μοιραστείς με τους συνταξιδιώτες σου τις ομορφιές του πλανήτη, από το να είσαι ένας απλός έμπορος ταξιδιών.
Η φωτογραφία του 1989 από διαδρομή 33 ωρών με ένα σαράβαλο από το Δελχί στο Σριναγκάρ τoυ Κασμίρ.
Και χωρίς στάσεις (να μη περιγράψω πως πηγαίναμε στην τουαλέτα…) Αυτό το ταξίδι ήταν από τα κορυφαία, γιατί έπεσα πάνω στον πόλεμο και αποκλείστηκα στο Λαντάκ.
Τα γράφω όλα αυτά όχι για να περιαυτολογήσω – κατά βάθος βέβαια το απολαμβάνω να τα λέω, το παραδέχομαι, μη με κράζετε!– αλλά πλέον σιγά-σιγά η τρίτη ηλικία θα μου χτυπήσει την πόρτα και τα ταξίδια αυτά πραγματικά είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Δεν μετανιώνω για κανένα, αν και με έχουν ληστέψει τρεις φορές, αν και γύρισα άρρωστος ακόμα περισσότερες.
Ταξιδέψτε όσο μπορείτε. Δεν έχει σημασία ο προορισμός. Δεν θα το μετανιώσετε ποτέ!
Πριν πέσετε να με φάτε για τις δυσκολίες και τους κινδύνους του ταξιδιού, θα πρέπει να ξέρετε ότι τότε τα ταξίδια δεν ήταν εύκολη υπόθεση και κανένας δεν μπορούσε να σε βοηθήσει να τα οργανώσεις. Συν που ήμασταν μπατίρηδες και μετά από κάθε ταξίδι γυρίζαμε 10 κιλά λιγότεροι σαν ακτινογραφίες. Ούτε τα διαβατήρια μας δεν ήταν της προκοπής. Κάτι μπλε γκουμούτσες όπου σου εγραφαν και το συνάλλαγμα που ειχες πάνω σου. Στην Ευρώπη και σε κάτι Αμερικές και Ταϊλάνδες μπορούσες να πας οργανωμένα, σε όλα τα άλλα ή ήσουν ναυτικός ή έπεφτες με τα μούτρα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
📰 Ειδήσεις από Τύρναβο, Αμπελώνα και Νομό Λάρισας
Η καθημερινή σας ενημέρωση με αξιοπιστία και τοπικό ενδιαφέρον.
