Γράφει η Σωτηρία Λαρίγκα
Οι καθηγητές.
Οι καθηγητές...Αρχίζοντας, τούτο έχω να πω. Κανεις δεν είχε το ύψος του δασκάλου μου του Σακατα.
Πολλοί πέρασαν από τη σχολική μας ζωή, τολμώ όμως να πω ότι κανείς τους δεν έβαλε πάνω μας, στην προσωπικότητα μας , εκείνη την ιδιαίτερη σφραγίδα , έτσι που να τους θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή με ιδιαίτερη εκτίμηση, ευγνωμοσύνη, έτσι που να λες ,αυτός ήταν ο δάσκαλος μου.Οι περισσότεροι ήταν άχρωμοι και πολλών δε θυμάμαι ούτε καν τα ονόματα τους.
Κάποιοι ξεχώρισαν για ιδιαίτερους λόγους ο καθένας.
Ο Σουκος. Ήταν ο φυσιογνωστης μας , ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος άνθρωπος που πραγματικά μας έδειξε αγάπη.Θυμαμαι που δε μας άφηνε να φοράμε δαχτυλίδια, σιγά που φορουσαμε εμείς, που τέτοιες πολυτέλειες! Μας έλεγε, ένα θα φορέσετε, το καλό, εννοώντας τη βέρα.Τωρα το ποσό καλό ήταν αυτό το δαχτυλίδι στη ζωή μας, άλλη μεγάλη κουβέντα.
Η Τζένη.
Κάποτε ο σύλλογος γονέων αποφάσισε να μάθουμε αγγλικά, πληρώνοντας επιπλέον μια καθηγήτρια. Δεν ξέρω γιατί δεν είχαμε καθηγητή ξένων γλωσσών στο σχολείο!
Ετσι ήρθε στο σχολείο μας ή Τζένη, μια όμορφη, χαριτωμένη συμπατριωτισσα μας . Χαρά μεγάλη εμείς! Πήραμε καινούργια τετράδια και περιμέναμε πώς και πώς το μαθημα της.Εμεις τα κορίτσια βέβαια, γιατί τα αγόρια για αλλά νοιάζονταν. Ότι λέξεις μαθαίναμε, με τη Φανη τις επαναλαμβαναμε όλη μέρα με περισσή χαρά και καμάρι στη γειτονιά.Λιγο όμως κράτησε.Κι έτσι δε μάθαμε ποτε αγγλικά, ούτε και στο πανεπιστήμιο, γιατί που χρήματα για φροντιστήρια! Ετσι μείναμε σε εκείνη την κατηγορία, που ο αείμνηστος καθηγητής μου στη φιλοσοφία Αύγουστος Μπαγιωνας ,ελεγε: Τα ολίγα αγγλικά είναι η μητρική γλώσσα των Ελλήνων.
Ο σύλλογος γονεων πάλι μας έφερε και μουσικό για να μάθουμε μουσική, τον Μερτζανιδη.Ετσι, μόνο θεωρία.Επαιζε όμως εξαιρετικό ακορντεόν! Μια ωραία νότα σε εκείνο το απηρχαιωμένο περιβάλλον.Μας μαγευε Είναι αυτός που σας έχω πει ότι έκανε ιδιαίτερο μάθημα σε ένα πλούσιο κορίτσι και εμείς με τη Φανη, έξω από το παράθυρο της , ανεβασμένες σε μια κοπρια, παρακολουθουσαμε το μάθημα μέσα στη βροχή, παίζοντας με τα δάχτυλά στο στήθος μας ότι βλέπαμε.
Κάποτε ήρθε στο σχολείο μας και ένας θεολόγος πολύ διαφορετικός από τους άλλους, ο Παπαζετης. Ειχε μια άλλη προσέγγιση των πραγμάτων πιο σύγχρονη και μοντέρνα, πάντα στα θεολογικά πλαίσια. Έφερνε έναν αέρα ελευθερίας κι αυτό μας έκανε να παρακολουθούμε το μάθημα του με πολύ ενδιαφέρον.
Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, θέλησε να με βοηθήσει, ήξερε την κατάσταση μου την οικονομική και με εκτιμούσε και ως μαθήτρια φαίνεται. Μου έδωσε λοιπόν μια επιστολή για έναν φίλο του καθηγητή της θεολογικής, Σάκο νομίζω τον έλεγαν και μου είπε να πάω να τον βρω .Πήγα λοιπόν κι εγώ και του ζήτησα να μεσολαβήσει να μπορώ να τρώω στη λέσχη, επειδή οι πρωτοετείς δεν μπορούσαν να τρώνε εκεί.Βλεπετε, ας πεινουσαν αυτοί! Πανεπιστήμιο δεν ηθελαν; Καλά να πάθουν! Τιμωρία!
Το έψαξε ο άνθρωπος και μου είπε ότι μόνο με χαρτί απορίας θα μπορούσα να τρώω στη φοιτητική λέσχη.
Το χαρτί απορίας όμως το έδινε ο παπάς της ενορίας. Είχαμε όμως την ατυχία, η γειτονιά μας να ανήκει, όχι στην Παναγία που ήταν η κεντρική εκκλησία του χωριού και που παπάς ήταν ο παπα Γιαννούλης και που ήταν και ο πατερας του συμμαθητή μας του Τάκη. Εκεί πιστεύω τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.
Κι άλλη όμως "ατυχια" μας έδερνε! Ήμασταν από αριστερή οικογένεια και οι αριστεροί δεν τρώνε! Πάλι τιμωρία!
Ειδε που αποειδε η μάνα μου, πήρε τη Δημητρουλα, τη μάνα της παιδικής μας φίλης της Φανής και πήγαν στον παπά! Ειχαμε περάσει και οι δύο στο Πανεπιστήμιο.
Τις ειδε ο παπάς όμορφες,ιδιαίτερα τη μάνα μου,και λεει: ελάτε πρώτα μέσα στο ιερό μια μια να σας πασπατεψω λιγο και μετά σας το δίνω το χαρτί! Τι ήταν να το ακούσει η μάνα μου.Ποιος ειδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Μια ζωή το θυμόταν αυτό. Από τούτα κι από κείνα δε συμπάθησε ποτέ τους παπάδες και τις εκκλησίες!
Εγώ όμως με το πείσμα μου τα κατάφερα! Εφαγα στη λέσχη.Το πρώτο φαΐ ήταν φασολάδα. Κι όμως! Ήταν σαν να μου χάριζαν τον ουρανό με τ αστρα.
Οι μαθηματικοί.
Πρώτος μαθηματικός που μας έλαχε ήταν ο Τσιμπλουλης , όνομα και πράμα.
Κοντός, ξερακιανος και άκρως προσβλητικός. Η ειρωνεία, η παιδαγωγική του αρετή.Κατεβαστε ρε την πινακίδα, Γυμνάσιο Αμπελωνος και γράψτε τουβλοποιειον Αμπελωνος, ελεγε τσιριζοντας.
Περνούσε έξω από το σχολείο μας ο γελαδαρης που έβοσκε τα γελάδια του χωριού, σας έχω πει, ότι το σχολειο μας δεν είχε περιφραξη, άνοιγε το παράθυρο και φωναζε: Γελαδάρη,φέρε αυτά τα βόδια και πάρε τούτα από δω μέσα να τα βοσκησεις! Για μαθηματικά ούτε λόγος!
Μαθηματικός ήταν και η Βαγγελιώ. Νέα ήρθε στο σχολείο μας.Κοντουλα, καστανή με έναν περίτεχνο κότσο στην κορυφή του κεφαλιού, που μάλλον τον χτενιζε κάθε μήνα στο κομμωτήριο.Αμ εκείνος ο Βαγγέλης ,που ήταν και ο παιδικός μου φίλος και παραμένει ακόμα αγαπημένος και μοναδικος, το είχε βάλει αμετι μουχαμετι να ανακαλύψει αν μέσα στον κότσο είχαν κάνει φωλιά τα πουλιά.Ηταν σα φωλιά ο Κότσος.Μολις γύριζε την πλάτη η Βαγγελιώ, ανέβαινε στο θρανίο να δει τι είχε μέσα ο κότσος. Με τον Νικολάκη, άλλο πειραχτήρι, τα έκαναν αυτά. Το χαχανητο σύννεφο!Που χαμπάρι η Βαγγελιώ.
Ύστερα ήρθε ο Μαυροματης, εκείνος ο ωραίος που σας έλεγα.Αλλος αυτός! Του άρεσε να μας παιδεύει με εκείνα τα όργανα της γεωμετρίας, διαβήτη, μοιρογνωμονιο και τρίγωνο.Εφιαλτης μας είχαν γίνει! Ετσι και μας σήκωνε στον πίνακα, τρέμουλο.Ετσι οι περισσότεροι όχι μόνο δε μάθαμε μαθηματικά, αλλά τα μισησαμε κιόλας.Αργοτερα αγάπησα την άλγεβρα και να πώς έγινε.Ηρθε στο χωριό μας ένα νέο παιδί, συγγενής της Φανής. Είχε τελειώσει κάποια σχολή, όχι ακριβώς πανεπιστήμιο.Πηγαμε με τη Φανη να μάθουμε μαθηματικά Δημιούργησε ένα μικρο γκρουπακι. Φυσικά εμάς δε μας έπαιρνε χρήματα. Γιώργος Κουφοδημος
( αν θυμάμαι καλά το όνομα του. Ζει ακόμα στον Αμπελωνα, ας με διορθωσει κάποιος και ας με συγχωρήσει και ο ιδιος, αν θυμάμαι λάθος το όνομα. Πολύς καλός μαθηματικός αλλά μόνο στην άλγεβρα που τη λάτρεψα. Έγραψα για πρώτη φορά 20 και ο μαθηματικός νόμιζε ότι αντέγραψα. Τι τράβηξα για να ομολογήσω. Στη γεωμετρία όμως τούβλο! Βλέπετε δεν ήξερε ο καθηγητής μας γεωμετρία.
Οι φιλόλογοι.
Νομίζω πως ο πρώτος μας φιλόλογος ήταν άνδρας. Θυμάμαι μόνο τούτο από εκείνον. Σενεδεσε το όνομα του με ένα πολύ θλιβερό περιστατικό.Σε μια μεγαλύτερη τάξη είχε βάλει ως θέμα έκθεσης, η πιο ευτυχισμένη μου μέρα.Ενας πολύ καλός και. ταλαντούχος μαθητής έγραψε ότι η πιο ευτυχισμένη του μερα ήταν ,όταν οι δύο γονείς του γύρισαν από την εξορία.Και ήταν έτσι.Αυτος και τα αδέλφια του μεγάλωσαν μόνα τους με τη βοήθεια κάποιων συγγενών. Προώθησε ο φιλόλογος την έκθεση, στα ανώτερα κλιμάκια και ο μαθητής απεβληθη από όλα τα σχολεία της Ελλάδος δια παντός. Το παιδί τελείωνε το σχολείο. Δε συνήλθε ποτέ! Κατέληξε και με ψυχικά προβλήματα..
Οι περισσότερες φιλόλογοι ήταν γυναίκες. Την Όλγα τη Νασικα θυμάμαι να κάθεται πάντα στην έδρα και να μας υπαγορεύει, κυρίως συντακτικό από ένα βιβλίο. Το κρατούσα εγώ, ως κόρην οφθαλμού το τετράδιο, να το χρησιμοποιώ, όταν γίνω καθηγήτρια.Ανθρακες ο θησαυρός!
Αλλά... Ένας ήταν εκείνος ο φιλόλογος που δεν ξεχνάμε ποτέ κανείς.
Ο Κοσμαλης. Αυτός ήταν μια κατηγορία από μόνος του.
Ψηλος, ανοικονομητος.Τρελλα με τον Θουκυδίδη.Οταν θυμωνε , μας έβαζε να γράφουμε όλα τα ρήματα του Θουκυδίδη σε όλους τους χρόνους. Γράφαμε εμείς οι χαζές.Σιγα που θα έγραφαν τα αγόρια! Αυτοί τον έπαιρναν με τα ποδήλατα για ψάρεμα στον Πηνειό και τον έκαναν φέσι! Την άλλη μέρα μας ρωτούσε: τι ώρα κοιμηθηκες εσυ; κι έτσι έκρινε αν ήμασταν εντάξει.Περηφανευονταν ότι ήταν πρόεδρος των φοιτητων και όλο μας έδειχνε φωτογραφίες. Εκείνα τα χρόνια πρόεδρος των φοιτητών καταλαβαίνετε τι σήμαινε. Όταν θυμωνε , σήκωνε μια συμμαθήτρια μας στον πίνακα και της ελεγε: πες εσύ ένα ποίημα. Τι να ελεγε και αυτή που τα αρχαία δεν ήτανε το φόρτε της.Αρνακι άσπρο και παχύ, μες στην τρομάρα της. Χαμος!
Κάθε μέρα έρχονταν στη τάξη με ένα ποτήρι τσίπουρο, που το ακουμπούσε στο περβαζι του παραθύρου. Σαν τώρα το θυμάμαι.Ταχα μου ότι του πονούσε το δόντι.Τρεχα Αιμιλια στη μάνα σου τη Μαρία (είχανε το καφενείο στην πλατεια) ελεγε, γρήγορα θα πεθάνω απ τον πόνο. Τώρα τι μάθημα γίνονταν μπορείτε να το φανταστείτε...
Αυτοί ήταν κάποιοι από τους καθηγητές μας.Γιατι δεν ήταν κάτι περισσότερο για εμας; Γιατι δεν μας ενεπνευσαν;
Ίσως το ότι το πανεπιστήμιο σε βγάζει και σε ρίχνει κατευθείαν στα βαθειά νερά και σε σένα εναποθέτει να μάθεις καλό η όχι κολυμπι; Ίσως οι συνθήκες της εποχης; Μπορεί και τα δύο μαζί και πολλά άλλα.
Θέλω τελειώνοντας να πω ότι αυτές οι αναρτήσεις για τα σχολικά μας χρόνια έγιναν και με τη βοήθεια της Αλικης της Κοντσιωτου, το αλικακι μας, έτσι τη λέγαμε πάντα, συμμαθήτρια και αγαπημένη μου φιλη ως σήμερα.
Μαζί θυμηθήκαμε, γελάσαμε κλάψαμε.
Σε σένα Αλικακι , αφιερώνω αυτή την ανάρτηση.
Στην πρώτη φωτογραφία, ο Κοσμαλης, με την τραγιασκα στην άκρη αριστερά. Στη δεύτερη ο γυμνασιαρχης καθιστός, σας μίλησα,γι αυτόν.
Στην τριτη και Τετάρτη ο φιλόλογος Βαρδακωστας, και γι αυτόν σας μιλάω.Στην έκτη, δεξιά ή Τζένη των αγγλικών και στην τελευταία η φιλόλογος η Νασικα
0 Σχόλια